استراحت عصام زهرالدین در فرصت بدست آمده بین عملیات ها ؛ دیرالزور

و مقاومت اسطوره ای دیرالزور ادامه دارد ..

امروز تعدادی از مردم از سمت گذرگاه صلاح الدین (پارک سیف الدولة) مناطق شرقی حلب رو ترک کردند .

تعدادی از مسلحین هم خودشان را تسلیم ارتش سوریه کردند .

امام خامنه ای :

اولین درس امام صادق علیه‌السلام برای ما منتسبین به آن بزرگوار باید استمرار جهاد و مبارزه‌ی خستگی‌ناپذیر باشد و همان استمرار مبارزه بود که شعله‌ی مقدس فکر آن حضرت را تا امروز در دنیا نگه داشت. ۱۳۶۷/۳/۲۰

تیپ امام باقر (ع) متشکل از نیروهای عشایر از عشیره ی بزرگ البکاره ی حلب هست که سنی مذهب و از نوادگان امام محمد باقر (ع) هستند.

همزمان با بسته شدن آخرین راه ارتباطی مسلحین به بیرون از شهر حلب، فعالیت رسانه های جریان غالب ضد دولت سوریه به وضعیت جالبی در آمده است.

اقدام به موقع و هوشمندانه ی دولت و ارتش سوریه در در نظر گرفتن معابر امن خروج غیرنظامیان و حتی مسلحین (با تسلیم اسلحه)، اطلاع رسانی از طریق برگه هایی که از هوا بر روی بخش شرقی ریخته شدند، ارسال پیامک به بیش از 30 هزار شماره همراه مربوط به ساکنین بخش شرقی، فرمان عفو عمومی رییس جمهور سوریه، پرتاب مواد غذایی بر روی شهر به نشانه حسن نیت و نامه ی بشار جعفری به ریاست شورای امنیت که ضمن اطلاع رسانی از اقدامات پیش بینی شده به نوعی امنیت شهروندان را با خروج از بخش شرقی و اسکان مناسب تضمین می کرد، به نوعی دست پروپاگاندای رسانه ای ضد سوری و نیز تجار مصیبت را خالی تر از همیشه کرد.

(منظور از تاجران مصیبت و مرگ، افراد یا گروههایی هستند که برای سرپوش گذاشتن بر جنایتهای گروه های مسلح تروریستی و حمایت از تروریسم برای نیل به اهداف سیاسی مخرب خود ،همواره پشت مصایب قربانیان غیرنظامی جنگ پنهان شده و اشک تمساح می ریزند.)

برای مثال، حساب توییتری معروف اخبار جنگ (conflicts) که رویکرد آن حمایت از مسلحین هست، با انتشار خبر پرتاب مواد غذایی به بخش شرقی شهر، بدون ذکر سند و مدرک، علت استفاده نکردن مردم از این مواد را سمی بودن آن دانست.

چارلز لیستر تحلیلگر و کارشناس مشهور هوادار مخالفان سوری، که به جانبداری و اشتباهات محرز در اطلاعات پایه شهره است،در دو توییت متناقض قبل و بعد از اعلام تخلیه حلب توسط ارتش، در اولی از محاصره ی 300 هزار سوری در بخش شرقی حلب ابراز نگرانی می کند و در توییت دوم با گلایه از تخلیه بخش شرقی شهر آنرا نیرنگ روسها برای تنها گذاشتن مسلحین در داخل شهر و قلع و قمع آنها دانست!

این در حالی هست که سال 2012 زمانیکه مسلحین در آستانه ی اشغال شهر حلب بودند، ماهها بیش از یک میلیون نفر از مردم در بخش غربی شهر که تحت کنترل ارتش بود در محاصره ی مسلحین قرار داشتند اما کوچکترین صدای اعتراض و حتی اشاره ای از سوی رسانه های جریان غالب غربی و فعالان حقوق بشری همراستای آنها بلند نشد.

پلاکارد مسلحین در معبر بستان قصر مبنی بر اینکه کسی حق فروش مایحتاج بخش شرقی را به مردم غرب حلب ندارد (زمانیکه بخش غربی شهر در محاصره بود).

خبری که دیروز از منابع نزدیک به مخالفین پخش و سپس در بقیه رسانه ها منتشر شد حاکی از ممانعت مسلحین از خروج مردم از بخش شرقی از طریق گذرگاههای امن هست. عکسهای تجمع مردم در اعتراض به این عمل مسلحین در گذرگاه بستان قصر در پستهای قبلی منتشر شد.

مسلما دلیل مسلحین برای ممانعت از خروج مردم این هست که آنها به مردم غیرنظامی به چشم سپر انسانی و برگ بازی نگاه می کنند که باقی ماندنشان در بخش شرقی در هر صورت به نفع مسلحین هست.ضمن اینکه گفته می شود ارتش سوریه مهلت 30 روزه ای را برای خروج کامل مردم از بخش شرقی در نظر گرفته، که در مقایسه با مهلت سه روزه ی ارتش آمریکا به مردم فلوجه قبل از حمله به این شهر در سال 2004 زمان بسیار بیشتری است.

خبر تشکیل شورای عالی سیاسی (انصارالله ـ الموتمر)، جبهه مقابل یعنی ائتلاف عربی و جماعت هادی و همچنین نماینده سازمان ملل را غافلگیر و عصبانی کرد. شکست مذاکرات و بی ثمر شدن تلاشهای میانجیگیری ولدالشیخ، از نتایج احتمالی این رویداد است.
هرچند این پیمان برای انصارالله و صالح، در سطح منطقه ای و بین المللی مشروعیت آور نیست اما تقویت جبهه داخلی را به همراه دارد که می تواند به افزایش مقاومت در برابر جبهه سعودی منتهی شود و شاید ائتلاف عربی مجبور شود واقعیت موجود در صنعاء را بپذیرد.
اگرچه امضای توافقنامه برای تشکیل شورای عالی سیاسی، تضادهای موجود در جبهه داخل یمن را کاهش داده و موجب تقویت پیوند انصارالله و الموتمر می شود و یک گام به پیش در مقابله با تجاوز سعودی تلقی می شود، اما این حرکت، برای انصارالله یک گام به عقب در مقابل علی عبدالله صالح به حساب می آید زیرا در یک سال و نیم گذشته، صالح پیوند سیاسی با انصارالله را مشروط به لغو «الاعلان الدستوری» و «اللجنة الثوریة العلیاء» کرده بود اما انصارالله زیر بار نمی رفت.
در متن توافقنامه نیز نامی از «الاعلان الدستوری» برده نشده و محمد علی الحوثی نیز در هنگام امضاء حاضر نبود. انصارالله به امید آنکه «الاعلان الدستوری» برایش مشروعیت داخلی می آورد حکومت در صنعاء را اداره کرد و حتی عزل و نصب در وزارتخانه ها را نیز یکجانبه بدون مشورت با صالح انجام می داد و برخی موارد نزدیکان صالح را هم حذف کرد اما به مرور متوجه شد که ادامه این وضعیت ممکن نیست. در واقع صالح با این حرکت، دو امتیاز سیاسی کسب کرده ولی انصارالله یک امتیاز و تا اینجای تحولات دو سال اخیر، دستاوردهای علی عبدالله صالح بیش از بقیه بوده است.
اکنون صالح مشروعیت بیشتری پیدا کرده و برای اولین بار پس از ترک قدرت (در پی طرح شورای همکاری در سال 2012)، در یک رویداد مهم سیاسی در صنعاء حاضر می شود. انصارالله در ابتدای ورود به صنعاء سعی می کرد خود را از همراهی با صالح مبرا نشان دهد ولی اکنون مجبور شده قدرت در صنعاء را با صالح رسما تقسیم نماید.
به ویژه آنکه هنگام امضای این پیمان سیاسی، صالح حاضر و ناظر بود. به بیان دیگر، تحلیل برخی از ناظران تحولات یمن که می پنداشتند انصارالله 90% جبهه مقابل سعودی را در اختیار دارد معتبر نبوده و این رویداد نشان داد که در خوشبینانه ترین وضعیت، نیمی از جبهه مقابل سعودی، در اختیار صالح و نیمی دیگر در اختیار انصارالله است.
پیش بینی می شود گام بعدی صالح برای تثبیت قدرت خود در صنعاء، احیای دوباره مجلس نمایندگان باشد که نیمی از اعضای آن در اختیار حزب الموتمر است تا بوسیله آن تیر خلاص را به مشروعیت هادی بزند.
مشاهده صحنه امضای توافقنامه، تداعی کننده لحظات امضای قرارداد وحدت شمال و جنوب در سال 1990 بین علی عبدالله صالح (رئیس جمهور یمن شمالی سابق) و علی سالم البیض (رئیس جمهور یمن جنوبی سابق) است. دیری نپایید که جنوبی ها فهمیدند چه کلاه گشادی بر سرشان رفته ولی دیگر دیر شده بود و جنگ سه ماهه در تابستان 1994 نیز برایشان بی فایده بود و هنوز جنوبی ها، تاوان اشتباه آن روز را پس می دهند.
پیربداغی
http://alyamani.blogfa.com/post-629.aspx